Maria en die Seuntjie Jesus in `n hartlike, skertsende gesprek op die heuwel -Josef en Jonathan by die maanmaaltyd - Die plotselinge maansverduistering

(27 Mrt 1844)

175 Toe Maria saam met Eudokia klaar was met hulle huishoudelike werk, het ook sy in geselskap van Eudokia die heuwel opgegaan. 

[2] Die Kindjie het haar tegemoet gehardloop en vrolik om sy voortreflike moeder gehuppel. 

[3] Maria het die Kindjie wat al taamlik swaar was, op haar ietwat vermoeide arms geneem en Hom geliefkoos en op skertsende toon gesê: 

[4] “'Wat is Jy vandag swaar! Jy was sekerlik werklik snoeperig en het te veel brood met dikmelk (botter) en heuning geëet?” 

[5] En die Kindjie het gesê: “Asof dit lonend is! So `n klein houertjie, wat Jakob maklik in sy vuis kan verberg! 

[6] Dan `n stukkie brood, wat jy nie aan die wind mag prysgee nie, want dan sou dit al gou soos `n droë blaar van `n boom in die lug opsweef! 

[7] Daarvan kan mens tog sekerlik nie baie swaar word nie! 

[8] Ek moet jou sê dat Ek egter werklik honger is en dat Ek My al verheug oor en uitsien na die aandete. 

[9] Kyk, Josef en Jonathan het sowaar alreeds die hele maan opgeëet en is tog nog honger, hoewel hulle tog nie meer groei nie; 

[10] hoe sou Ek, wat nog wel moet groei, dan genoeg gehad het van daardie klein happie!?” 

[11] En Maria het aan die Kind gesê: “My Seuntjie, jy is vandag weer baie ondeund! 

[12] Kyk, as Josef en Jonathan die maan sou opgeëet het, dan sou dit sekerlik nie so mooi van die hemel na benede skyn nie!” 

[13] Maar die Kindjie het gesê: “Vrou en moeder! Ek is nie ondeund nie, maar jy het My net nie verstaan nie! 

[14] Gaan maar net na die twee toe, dan sal hulle jou dadelik ook iets van die maan laat proe!” 

[15] Nou het Maria geglimlag en na Josef toe gegaan, hom gegroet en gevra, waaroor hy daar so diep gedink het 

[16] en waarom hy met Jonathan so ywerig na die volmaan gesit en kyk het. 

[17] Josef het nouliks na Maria omgekyk en gesê: “Steur my nie in my aanskouing nie, 

[18] want ek wil nou graag iets met Jonathan ontsyfer! Jesus het ons aanwysings gegee wat uitgewerk moes word. Hou jou nou dus rustig en steur ons nie!” 

[19] Nou het Maria na die Kindjie gekyk, wat stilletjies geglimlag het en waarna Hy gesê het: 

[20] “Sien jy nou hoe Josef en Jonathan nog aan die maan knaag?! Bly hier maar geduldig en wag en laat My deur Jakob `n stukkie brood haal en `n pampelmoes! 

[21] Want die geknaag van Josef en Jonathan aan die maan maak My nog hongerder as wat Ek in elk geval alreeds is!” 

[22] En Maria het Jakob dadelik gestuur om te gaan haal wat die Kindjie verlang het. 

[23] Daarna het sy aan die Kindjie gevra wanneer die twee met hulle ontsyfering van die maan klaar sou wees. 

[24] En die Kindjie het gesê: “Let net goed op: Vandag, en nou spoedig, sal daar `n maansverduistering kom, wat ongeveer drie uur sal duur! 

[25] Die twee weet egter nie hoe dit gebeur nie; daarom sal hulle, veral Jonathan, dink dit is hulle wat werklik die maan opgeëet het! 

[26] En hierdie verskynsel sal `n einde maak aan hierdie betragting (van hulle nou). 

[27] Daarna sal Ek hulle wel weer onderrig, soos Ek dit gewoonlik altyd doen, as dit nodig is. 

[28] Maar eers moet hulle albei hulle deeglik vasloop en hulle berekeninge tot stof sien word!” 

[29] Toe die Kindjie hierdie woorde skaars uitgespreek het, het die maan alreeds `n donkerbruin inham gekry. 

[30] Jonathan het dit eerste opgemerk en hy het Josef daarop gewys. 

[31] Josef het dit natuurlik ook baie verras waargeneem en nog meer, omdat die verduistering elke sekonde groter geword het. 

[32] Baie gou het beide angstig geword en Josef het dadelik aan die Kind gevra: “Kind, wat is dit wat daar met die maan gebeur?” 

[33] Die Kindjie het gesê: “Jy sien tog dat Ek eet, waarom wil jy My dan steur? Wag totdat Ek klaar is met My pampelmoes, soos julle met die maan, dan sal Ek wel verder praat!” 

[34] Josef het daarop geswyg en toe die maan volledig verduister was, het beide geskrik en almal moes nou binne-in die huis gaan en Jonathan het werklik gedink dat hy die maan opgeëet het.