- Hoofstuk 9 -

 VERDERE GEDULDSTOETS VIR BISKOP MARTIN EN SY STRENG HUMEUR.

Hy kyk verwagtend rond, maar steeds geen spoor van die skape en lammers nie. Nou begin hy roep, maar ook tevergeefs. Nadat hy `n bietjie langer gewag het en niks gebeur nie, staan hy ongeduldig op, vat sy boek, en sê: "Nou het ek regtig genoeg gehad! Nog `n miljoen jaar het verbygegaan, ten minste voel dit so, en nog steeds geen verandering nie. Maar nou sal ek nie langer deur jou mislei word nie, my goeie gids. Omdat ek eerlik is, sal ek die stomme boek in jou Lutherse huis sit en op my pad wees, waarheen dit my ookal mag lei. Ek moet aanneem dat hierdie besondere wêreld `n soort van `n grens het waar `n man in staat sal wees om te sê,' Hue usque et non plus ultra. [Tot hiertoe en nie verder nie!] En op so `n punt sal ek miljarde jare moet bly, ten minste sal ek weet hoekom! eerder as om hier vir die gek gehou te word vir geen ooglopende rede nie! Dit is altyd makliker om die gevolge te dra van jou eie foute as om rondgestoot te word deur `n verwaande esel. Ek is so kwaad vir hierdie Lutherse vent dat ek dalk my hande op hom sal lê as ek hom nou sou ontmoet! Kan daar enigiets meer vervelig wees en teisterend as om te wag vir iets wat beloof is, en dan kom dit nie? Wat `n geweldige lang tyd het ek nou al hier gewag, en skynbaar vir geen rede nie. Hierdie storie oor die skape en lammers is waarskynlik nie waar nie. As ek net iemand van my eie soort kon ontmoet, sou dit nie wonderlik wees nie! Hoe ons saam kon misbruik maak van die ellendige geesteswêreld nie. Dit sou pure genot wees! Maar nou - op my pad, ek moet nie meer hier tyd mors nie.