- Hoofstuk 59 -

DIE ROOMSE NONNE SE SKYNHEILIGHEID.  SOOS DIE WERK, SO DIE VERGOEDING!

Die spreker gaan direk terug na die deur waar die susters is en lei hulle na Biskop Martin.

(Toe hulle almal rondom Biskop Martin staan, vra hy hulle): "Liewe susters en dames, wat het met julle gebeur en hoekom is julle in sulke nood? Julle het sekerlik na die bekentenis gegaan, Nagmaal gehou, eindeloos met julle krale gebid, soms afgerammel eerder as bid. Daar was baie ander godsdienstige oefeninge, streng vas en die verering van die heilige relieke, die bak en wierook. Daar is geen twyfel dat julle al julle verskillende pligte onvermoeibaar uitgevoer het nie. Hoe het julle dan in so `n ellendige toestand beland?"

(Een van die susters van liefdadigheid sê): "Ag, jou liewe vriend, die goeie Meester sal dit beter weet as ons. Glo my, ek en al die susters van my orde was ware martelaars! Dag en nag was ons op ons voete, die siekes onvermoeid verpleeg. Dikwels het ons selfs meer gedoen as wat die streng reëls van ons orde vra. Ons het gevas en voortdurend gebid en `n paar keer per week na belydenis en Nagmaal gegaan. En as gedagtes van die huwelik, of seks ons ooit gemolesteer het, sou ons skree: "Jesus, Maria en Josef, beskerm ons kuis liggame teen die versoekings van Satan!" En indien, nadat ons dit drie keer na mekaar gedoen het, dit nog steeds nie gehelp het nie, het ons na die kerk gehardloop. As ons ook nie in staat was om daar hulp te kry nie, het ons, ons vlees gekasty totdat ons bloed getrek het, of ons het die gordel van boete doening aangetrek. As alles nog nie gehelp het nie, dan moet die belyer beswering toepas, wat egter net suksesvol gebruik kon word met ons jonger susters. Ons oueres moes koue baddens neem, of selfs, soms, bloed laat. Jy sien liewe vriend, hoe swaar ons lewens was. Baie waghonde sou ons nie beny het nie. Ons was sekerlik geregverdig in die verwagting van hemelse vreugde na al hierdie ontberings en met oorweging van die waghond bestaan wat ons op die aarde gehad het is dit sekerlik nie te veel gevra nie? Dus was ons absoluut oortuig dat die hemelse vreugde ons sin sou wees, soos reeds belowe aan almal wat, vir Christus se ontwil, alles laat staan wat hulle in die wêreld het en die smal, doringrige pad van die kruis kies ter wille van die hemelse heerlikheid.  Maar kyk net na die hemelse heerlikheid wat ons bereik het! Lyk ons nie soos ou wywe met ons donkergrys gelaatskleur en ons vodde nie? Ons figure is soos dié van mummies en ons is honger soos haaie en dors soos die Sahara. Dit is nou ons hemel waarvoor ons met sulke versekering gehoop het! Wat se idee moet ons kry van so `n goddelike geregtigheid? Met my aankoms hier van die aarde, het ek `n slegte vrou, niks anders as `n hoer nie, gesien. Sy was weggevoer hemel toe deur blinkende engele, die dier! Maar nie `n kat het sover gekom om my te sien nie, veel minder `n engel uit die hemel! Is dit reg? Ag, watter ellende, watter ellende! Ek het baiekeer `n eerlike meisie, jonk, ryk en mooi, na my orde gebring, maar hulle vloek my nou, omdat ek hulle mislei het. Wat `n moeite! Vir my ywer kan ek nou geroep word om rekenskap te gee deur die Ewige Regter!" Hier tree verskeie jonger susters van liefdadigheid na vore en skree: "Ja, ja, dit is alles jou skuld, jou ou slet, jou dier! Jy het alles gedoen om ons te dwing om by jou liefdadigheid skorriemorrie orde aan te sluit! En toe ons nie wou deelneem aan die beloftes nie, want ons het besef dat ons `n beter kans in die wêreld gehad het as in jou bordeel, het jy alles in jou vermoë gedoen om te verhoed dat ons terugtrek. En toe ons uiteindelik geforseer was om die beloftes te neem met `n soortgelyke gevoel as die van `n weermag rekruut en moes trou sweer, naamlik: "Jy moet, of die duiwel sal jou kry!” was ons erger behandel as die swakste van die siele in die vagevuur of selfs in die hel. En ons was ernstig bedreig om nie ons liewe ouers te laat weet hoe skandelik ons behandel was nie. Slegs in die belydenis aan die vader is ons toegelaat om te kla, omdat hy moes stilbly daaroor in elke geval. Nou eis ons die beloofde hemel van jou waarop ons meer reg het as jy! Waar is dit? Neem ons daarheen, of ons sal ons hande gewelddadig op jou lê!" Die eerste gooi haarself nou voor Biskop Martin se voete en dring aan dat hy haar moet help.